Czym w rzeczywistości odróżniają się wentylatory promieniowe od wiatraków osiowych?

Wentylatory typu promieniowego, w kolokwialnie używanym języku nazywane jako dmuchawy, to najczęściej napędzane przy pomocy silnika elektrycznego urządzenia wirujące.

Charakteryzują się one promieniowym kierunkiem przepływu (wyrzutu powietrza), z tego powodu także bierze się ich określenie – promieniowe.

Oznacza to, że powietrze roznoszone jest po promieniu, który się obraca. W wentylatorach typu promieniowego napływ powietrza od wlotu jest osiowy, czyli w osi obrotu wirnika. Obracający się rotor przekazuje energię powietrza wykorzystując tzw. efekt odśrodkowy, czyli odrzucenia przy pomocy siły odśrodkowej masy płynącego na łopatki (patrz też: łopatki grafitowe) wirnika powietrza. W początkowej fazie, po włączeniu wentylatora, masy powietrza albo innego czynnika (substancje z ciałami stałymi całymi czy też gazu) zawarte pomiędzy łopatkami wentylatora są przekazywane na zewnątrz pod wpływem działania siły odśrodkowej, która została stworzona przy ruchu obrotowym.

Na miejsce wydmuchiwanych mas powietrza napływają nowe ze strony poosiowej. Tak rozpoczyna się więc przepływ od otworu wlotowego przez wirnik, obudowę spiralną i obudowę do otworu wylotowego. Ruchowi powietrza przeciwdziałają jednak opory pojawiające się w wentylatorze i w sieci wentylacyjnej, przez którą przepływa wprawiane w ruch powietrze. Wentylatory promieniowe różnią się od wentylatorów osiowych tym, że mają większe przyrosty ciśnień od takich, które występują w wentylatorach osiowych. W czasie, kiedy wentylatory osiowe wykorzystywane są przede wszystkim w miejscach, w których wymagane są duże wydajności przy stosunkowo małych spadkach ciśnienia.

Kształty wiatraków to klasyczne obudowy wentylatorów określające miejsce wlotów oraz wylotów powietrza z i do wiatraka. Poprawnie zdefiniowane wentylatory promieniowe pomagają dopasować wiatrak do projektowanego systemu wentylacji, tak minimalizując straty wylotowe czy też wlotowe, jak i poziom hałasu czy drgań.